Michael Albert

Η οπτική του Michael για τον μετακαπιταλισμό – συνεισφορά στο mέta:

Για να επιτύχουμε μια μετακαπιταλιστική κοινωνία, πρέπει πρώτα να προσδιορίσουμε τους καθοριστικούς θεσμούς του καπιταλισμού.

Κατά την άποψή μου αυτοί είναι:

(1) η ιδιωτική ιδιοκτησία των παραγωγικών μέσων,

(2) ο αυταρχικός έλεγχος των χώρων εργασίας,

(3) η παραγωγή με σκοπό το κέρδος και τη διατήρηση της δυνατότητας των ιδιοκτητών να κυβερνούν και να κερδίζουν,

(4) ο εταιρικός καταμερισμός εργασίας, με ισχυροποιημένους υπαλλήλους (τους οποίους ονομάζω «συντονιστική τάξη») να κυριαρχούν στους ανίσχυρους υπαλλήλους (τους οποίους αποκαλώ «εργατική τάξη»),

(5) η αμοιβή/μισθός για ιδιοκτησία και ισχύ (ή για παραγωγή)· και

(6) η κατανομή των αγαθών δια της αγοράς ή του κεντρικού σχεδιασμού.

Κάθε ένα από αυτά τα θεσμικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα δημιουργεί ταξικό διχασμό και ταξική κυριαρχία∙ ενδυναμώνει τους λίγους και υποτάσσει τους πολλούς∙ προκαλεί ασύλληπτες ανισότητες σε status και πλούτο∙ καταστρέφει την αξιοπρέπεια· θυσιάζει την κοινωνικότητα∙ αρνείται τη διαφορετικότητα. Και ακόμη και πέρα ​​από όλα αυτά, αυτά τα θεσμικά χαρακτηριστικά συνιστούν μια μηχανή αυτοκτονίας που καταβροχθίζει όχι μόνο τις προοπτικές ανθρώπινης πληρότητας, αλλά ακόμη και τις προοπτικές ανθρώπινης επιβίωσης.

Για να ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό, και περαιτέρω, για να ξεπεράσουμε την ταξική διαίρεση και την ταξική κυριαρχία, και εν προκειμένω, για να προχωρήσουμε πέρα από την οικονομία που υποστηρίζει και εντείνει όλες τις κοινωνικές ιεραρχίες, είτε έχουν ρίζες σε φυλετικές, πολιτισμικές, σεξουαλικές ή πολιτικές σχέσεις, και για να ξεπεράσουμε την καθοδική μας ολίσθηση σε έναν βάρβαρο οικολογικό εφιάλτη, πρέπει να επιτύχουμε τον μετακαπιταλισμό — όπως επίσης και τον μετα-ρατσισμό, τη μετα-πατριαρχία και τον μετα-αυταρχισμό.

Φυσικά, το με τι θα μοιάζει θα μοιάζει και πώς θα λειτουργεί μια άξια και βιώσιμη μελλοντική οικονομία (ή ένας πολιτισμός, ή μια οικογενειακή ζωή, ή ένα πολίτευμα) θα εξαρτηθεί από τις πραγματικές εμπειρίες διαφυγής από το παρελθόν και εισόδου στο μέλλον. Οι λεπτομέρειες για το δεύτερο δεν μπορούν να προβλεφθούν, πόσω μάλλον να νομοθετηθούν τώρα. Ωστόσο, μπορούμε να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε ένα βασικό ερώτημα. Ποια είναι τα ελάχιστα βασικά οικονομικά θεσμικά χαρακτηριστικά στα οποία πρέπει να φτάσουμε, εάν πρόκειται ο μελλοντικός μας εαυτός να είναι ελεύθερος και καταρτισμένος σωστά ώστε να μπορούμε να ασκήσουμε συλλογική αυτοδιαχείριση στις μετακαπιταλιστικές ζωές μας με αξιοπρέπεια, ισότητα και κοινωνική αλληλεγγύη; Έχουμε ευθύνη, πέρα ​​από το να περιμένουμε να δούμε τι θα προκύψει. Έχουμε ευθύνη, πέρα ​​από την πάλη ενάντια στις τρέχουσες αδικίες. Πρέπει επίσης να συμφωνήσουμε σε μια σκαλωσιά θεμελιωδών χαρακτηριστικών που θα αποδειχθούν απαραίτητα για την επίτευξη του μετα-καπιταλισμού (καθώς και άλλων εξω-οικονομικών επιτευγμάτων) και πρέπει να αγωνιστούμε και να κερδίσουμε αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά, έτσι ώστε ο μελλοντικός εαυτός μας να μπορεί να ζήσει όπως αποφασίσει σε ένα νέο κόσμο που θα έχει δημιουργήσει.

Όταν σκέφτομαι αυτήν την ευθύνη, ιδίως όσον αφορά την υπέρβαση της καπιταλιστικής οικονομίας, τα βασικά χαρακτηριστικά για μένα αποτελούν αυτό που άλλοτε ονομάστηκε συμμετοχική οικονομία, άλλοτε συμμετοχικός σοσιαλισμός και άλλοτε επίσης με άλλα ονόματα, τα οποία είναι απλά ετικέτες. Τα χαρακτηριστικά αυτού του αναδυόμενου συμμετοχικού οράματος είναι τα εξής:

(1) κοινή ιδιοκτησία των παραγωγικών μέσων (σε αντικατάσταση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας αυτών των παραγωγικών μέσων),

(2) συμβούλια αυτοδιαχείρισης του χώρου εργασίας και των καταναλωτών (σε αντικατάσταση του αυταρχικού ελέγχου της παραγωγής και της κατανάλωσης),

(3) παραγωγή για την ανθρώπινη πληρότητα και ανάπτυξη (αντί για την παραγωγή με σκοπό το κέρδος),

(4) θέσεις εργασίας σχεδιασμένες για την εξισορρόπηση των επιπτώσεών τους στη δυνατότητα κατίσχυσης (σε αντικατάσταση ενός εταιρικού καταμερισμού εργασίας που εξυψώνει μια ισχυροποιημένη συντονιστική τάξη έναντι μιας ανίσχυρης εργατικής τάξης),

(5) αμοιβή που βασίζεται στη διάρκεια, στην ένταση και στη δυσκολία της εργασίας με κοινωνική αξία (για να αντικαταστήσει την αμοιβή για περιουσία, ισχύ ή παραγωγή),

(6) και αποκεντρωμένη συνεργατική διαπραγμάτευση της κατανομής, που ονομάζεται συμμετοχικός προγραμματισμός (για την αντικατάσταση των αγορών και του κεντρικού σχεδιασμού).

Οι λεπτομέρειες για το πώς θα σχηματιστεί κάθε μία από αυτές τις κρίσιμες δομές, πόσω δε μάλλον το πλήθος των πρόσθετων χαρακτηριστικών που θα περιλαμβάνει κάθε μελλοντική άξια οικονομία, θα προκύψουν βέβαια, με κάθε ενδεχομενικότητα, από πρακτικές εμπειρίες και τη συλλογική ποιότητα της διαθέσεως, σίγουρα με διαφορετικό τρόπο σε διαφορετικούς τόπους που ενσωματώνουν διαφορετικές ιστορίες και περιστάσεις. Αλλά οι υποστηρικτές αυτού του συγκεκριμένου οράματος, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, ισχυρίζονται ότι αυτές οι λίγες καθοριστικές δομές είναι απαραίτητες για να υπάρχει αυτοδιαχείριση, ισότητα, αλληλεγγύη, διαφορετικότητα, βιωσιμότητα και αταξικότητα. Αυτό το σύνολο προτεινόμενων θεσμών είναι επομένως μια σκαλωσιά προς βελτίωση και περαιτέρω ανάπτυξη. Μια σκαλωσιά για την ελπίδα. Μια σκαλωσιά για αφετηριακές δεσμεύσεις. Για προσανατολισμό. Ένα μετακαπιταλιστικό οικονομικό όραμα.

Ο Michael Albert είναι ιδρυτής και μέλος της συντακτικής επιτροπής του Z Magazine καθώς και του αντίστοιχου διαδικτυακού τόπου, ZCom. Η ριζοσπαστικοποίηση του Albert έλαβε χώρα στη δεκαετία του 1960. Η πολιτική του δραστηριοποίηση, από τότε και μέχρι σήμερα, κυμαίνεται από τοπικά, περιφερειακά και εθνικά εγχειρήματα και εκστρατείες οργάνωσης έως την από κοινού ίδρυση του South End Press, του ZMagazine, του ZMediaInstitute και του ZNet, μαζί με δημόσιες διαλέξεις, δημοσιεύσεις, κλπ. Ο Albert είναι συγγραφέας 21 βιβλίων. Αυτά περιλαμβάνουν τα No Bosses: A New Economy for a Better World (Zero Books, 2021), Fanfare for the Future (ZBooks), Remembering Tomorrow (Seven Stories Press), Realizing Hope (Zed Press) και Parecon: Life After Capitalism (Verso). Πολλά από τα άρθρα του Albert είναι αποθηκευμένα στο ZCom και μπορείτε να τα βρείτε εκεί μαζί με εκατοντάδες άλλα δοκίμια των Z Magazine και ZNet, όπως και συνεντεύξεις κλπ.