Manal Mahamid
Σημάδια στους Ορίζοντες
Είναι μια καλλιτέχνις γεννημένη στο χωριό Μουαβίγια, κοντά στην Ουμ Ελ-Φαχέμ, στην Παλαιστίνη. Από το 1996, το έργο της έχει παρουσιαστεί σε πάνω από 60 ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ άλλων στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη. Το 2007, έλαβε το βραβείο Καλλιτέχνη σε Κατοικία της Μπιενάλε Riwaq από το Ίδρυμα Delfina και επιλέχθηκε ως φιναλίστ για το Βραβείο Νέου Καλλιτέχνη A.M. Qattan το 2005. Τα πολυμεσικά της έργα εστιάζουν στην παλαιστινιακή ύπαρξη και ταυτότητα.
Γεννημένη το 1976 στο χωριό Μουαβίγια (Ουμ Ελ-Φαχέμ), η Μανάλ Μαχαμίντ είναι μια Παλαιστίνια πολυδιαστητική καλλιτέχνις που χρησιμοποιεί βίντεο, εγκατάσταση, ζωγραφική, γλυπτική και φωτογραφία για να διερευνήσει τις εντάσεις ανάμεσα στην παλαιστινιακή ταυτότητα, το τοπίο και τις αποικιακές αφηγήσεις. Από το 1996, έχει συμμετάσχει σε πάνω από 60 ομαδικές εκθέσεις—στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, το Τορόντο και τη Ραμάλλα—και έχει λάβει επιφανείς διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένου του Βραβείου Καλλιτέχνη σε Κατοικία της Μπιενάλε Riwaq (Ίδρυμα Delfina, 2007) και της επιλογής της για το Βραβείο Νέου Καλλιτέχνη του Ιδρύματος A.M. Qattan το 2005.
Η καλλιτεχνική της πρακτική τροφοδοτείται από την έρευνα στη συλλογική μνήμη και τον μετασχηματισμό των τοπίων της Παλαιστίνης, ιδιαίτερα μέσω του έργου Η Παλαιστινιακή Ζαρίκλα, που αντιπροσωπεύει συμβολικά την κατάσταση των Παλαιστινίων εντός του αποικιακού και κατοχικού συστήματος. Η ζαρίκλα, συχνά μετονομασμένη σε Ισραηλινή Ζαρίκλα σε ισραηλινούς ζωολογικούς κήπους, απεικονίζεται με ένα ακρωτηριασμένο πόδι—μια ισχυρή μεταφορά για τον ακρωτηριασμό της ταυτότητας και της εδαφικής συνέχειας.
Αυτά τα έργα ενσαρκώνουν την πεποίθησή της ότι η τέχνη δεν είναι απλή αισθητική, αλλά μια πολιτική δέσμευση, ένας τρόπος για να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια στην παλαιστινιακή αφήγηση, τόσο μέσω της ειρωνικής λεπτότητας όσο και της οπτικής δύναμης της μορφής. Μέσα από τη μεταμόρφωση του ζώου από αθώο θύμα σε σύμβολο αντίστασης, η Μαχαμίντ αποδομεί τις αποικιακές αφηγήσεις για να αναγεννήσει ιστορίες ταυτότητας και ανήκειν.
Στο έργο της Μνημείο, Αντί-Μνημείο, μέρος της έκθεσης Στιγμιαίος Μοντερνισμός (Ίδρυμα Qattan, Ραμάλλα, 2023), η Μαχαμίντ αμφισβητεί την ιδέα του μνημείου ως εργαλείου της αποικιακής εξουσίας, προτείνοντας ένα μοντέλο που απορρίπτει την ηρωική κανονικοποίηση και στοχεύει αντίθετα σε μια βασιζόμενη στη βάση επαναπροσάρμοση της μνήμης. Η τέχνη της αμφισβητεί τη σχέση ανάμεσα στην ανθρώπινη και περιβαλλοντική ταυτότητα, ανάμεσα στο τραύμα και την αναγέννηση, μετατρέποντας καθημερινά αντικείμενα όπως σπόροι και σκόνη σε αφηγηματικά εργαλεία που μιλούν για την αποικιακή διάβρωση και την ταυτοτική επίμονητητα. Η καθημερινή ζωή και η πολιτική διάσταση συνυπάρχουν στα ελάχιστα στοιχεία: το φυσικό περιβάλλον, η χλωρίδα, τα ζώα, η πληγωμένη γη.
Works
Artists
