Mon Dieu, πόση τοξικότητα! | Σωτήρης Μητραλέξης

Σωτήρης Μητραλέξης | DocVille

Oλη η υφήλιος εστιάζει στον οσονούπω διευρυνόμενο πόλεμο στην Ουκρανία, στον καλπάζοντα πληθωρισμό, στην επείγουσα και πρωτοφανή κρίση του κόστους της ενέργειας, στη συνολική πολιτική και σύντομα οικονομική κρίση, ενώ παράλληλα η Ελλάδα ταλανίζεται από μια κρίση θεσμών, παρακολουθήσεων, «νόμιμων» (!) κυβερνητικών —αλλά και πρεντατοριανών δήθεν αγνώστου πατρός— υποκλοπών των συνομιλιών της αντιπολίτευσης.

Όλη; Όχι!

Σε μια μικρή γωνία της νοτιοανατολικής Ευρώπης, κάποιοι αντιστέκονται και σχολιάζουν ολημερίς κι ολονυχτίς το πόσο αδιανόητο και πρωτοφανώς χυδαίο είναι το να αναφέρεται, σε σατιρική παράσταση, γνωστό ευσύνοπτο σύνθημα για τον Έλληνα πρωθυπουργό σε κυριλλικούς χαρακτήρες με φόντο το πρόσωπο σλάβου συναδέλφου του στην φίμωση και ποδηγέτηση της δημοσιογραφίας της χώρας του. Πρώτο θέμα! «Σάλος» κλπ. κλπ.

Η ιερά αυτή αγανάκτηση ευθυγραμμίζεται πλήρως με την επικοινωνιακή στρατηγική —την μόνη που απέμεινε— η οποία έχει ανακοινωθεί ήδη από το τέλος της άνοιξης εκ πρωθυπουργικών χειλέων: τοξικότητα, τοξικότητα, τοξικότητα. Κάθε αντιπολίτευση σε εμάς είναι «τοξική», και εμείς σώζουμε το εκλογικό σώμα από την «τοξικότητα» της αντιπολίτευσης που δεν έχει τίποτε άλλο να αντιτάξει παρά άηθες δηλητήριο στο μεταρρυθμιστικό, κοσμοπολίτικο, επιτελικό και βαθιά φιλελεύθερο θεσμικό κυβερνητικό μας πρόγραμμα.

Τι κι αν ο πρωθυπουργός εγκαλείται ακριβώς για θεσμική εκτροπή με τις παρακολουθήσεις, και δη όχι από τους τοξικούς αντιπολιτευομένους κάθε χρώματος, αλλά κυριολεκτικά από όλον τον διεθνή τύπο, για να μην αναφέρουμε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο; Τι κι αν αυτοί που θα μας διέσωζαν και πάλι θα μας διασώσουν από την «τοξικότητα» πολιτεύονται και πολιτευόντουσαν αποκαλώντας τους αντιπάλους τους κατσαπλιάδες, μαδουραίους, άπλυτους, αγράμματους και άγλωσσους; Τι κι αν οι θλιβεροί γελωτοποιοί της αυλής σχολιάζουν τις παρακολουθήσεις εκλεγμένων πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης με όρους τύπου «αν τους παρακολουθούσαν, θα ήταν κάποια ομάδα επιστημόνων που κάνουν έρευνα και μελέτες στη λειτουργία του εγκέφαλου», ενώ ο κατ’ εξοχήν αυλικός σκιτσογράφος κατακτά με κάθε νέο σκίτσο νέα βάθη απώλειας στοιχειώδους αξιοπρέπειας; Τι κι αν η παρούσα κυβέρνηση «φιλελεύθερων κοσμοπολιτών» θα μας… έσωζε από τον ψεκασμένο λαϊκισμό και τη συνωμοσιολογία, κι έτσι μπορούμε σήμερα να ακούμε και να διαβάζουμε από την ίδια κυβέρνηση πως «σκοτεινές δυνάμεις επιβουλεύονται τη χώρα και την κυβέρνηση», οι οποίες «φυτεύουν πρακτόρικα άρθρα κατ’ εντολή ξένων ευρασιατικών δυνάμεων» σε όλον τον τύπο του δυτικού στρατοπέδου; Τι κι αν από το Mitsotakis treatment της δολοφονίας χαρακτήρων εκ τρολλικών στρατευμάτων —αλλά και του φίλιου τύπου— δεν γλιτώνει ούτε καν ο πρώην πρωθυπουργός της ΝΔ Κώστας Καραμανλής, ο οποίος φέρεται να είναι ταυτόχρονα (!) στη γραμμή της κυβέρνησης, ενεργούμενο του Πούτιν, ύποπτα άφωνος για τη «σκευωρία Novartis», προσχωρήσας στην αντιπολίτευση και —ταυτόχρονα!— σωφρόνως αναδιπλώσας;

Νουθετεί για «τοξικότητα» το ίδιο φυσικό πρόσωπο που αναγνωρίζει οποιοδήποτε σενάριο διακυβέρνησης της χώρας χωρίς τον ίδιο ως, αυταπόδεικτα, «αστάθεια»· το ίδιο φυσικό πρόσωπο που ορίζει το (όντως ελαφρώς σουρεαλιστικό αλλά και σαφώς μνημονιακό, για άλλη μια φορά) ενδεχόμενο συνασπισμού πάντων των αντιπολιτευομένων ώστε να μην ανανεώσει τη θητεία της μια θεσμικά επικίνδυνη κυβέρνηση που μας εκθέτει και μας εξευτελίζει ανά την υφήλιο (τουλάχιστον στον δυτικό, τέλος πάντων, τύπο: New York Times, Washington Post, Le Figaro, Libération, Le Monde, Guardian, Politico, Financial Times, Reuters, Bloomberg, Die Welt, Deutsche Welle, Der Spiegel…)  ως «τερατογένεση». Χωρίς καν να λαμβάνεται υπόψιν ότι η κατηγορία «τερατογένεση» από έναν ακόμη υψηλόβαθμο αξιωματούχο γόνο της ευρύτερης Οικογενείας προδίδει στην καλύτερη περίπτωση την ψυχαναλυτική λειτουργία της προβολής και στη χειρότερη περίπτωση μια πρωτοφανή έλλειψη στοιχειώδους αυτογνωσίας. Και, εν πάση περιπτώσει, νουθετεί για τοξικότητα ο «βαφτίσατε Μαρία τη νεκρή πεντάχρονη» — από το βήμα της Βουλής..

Η μέγιστη ειρωνεία του гамиесе-gate, μεταξύ άλλων, συνίσταται στο γεγονός πως μόνο δύο οντότητες ανά την έρμη υφήλιο περιγράφουν το Υπουργείο Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ως… φιλοπουτινικό και αντιαμερικανικό: πρωτίστως η μητσοτακική Νέα Δημοκρατία με τις στρατιές αρειμανίων τρολλς που μιλούν για «πουτινάκια», και μόνος δεύτερος ανά την υφήλιο ο (αγνώστων λοιπών στοιχείων) «γιος του Τουργκούτ Οζάλ» με την αμίμητη δήλωση για τον ΣΥΡΙΖΑ ως «πολύ ερεθισμένο πολιτικά για τις βάσεις που πήραν οι Αμερικανοί» — δήλωση που θα μπορούσε να επιδέχεται τη δίσημη και διπλή ερμηνεία μιας φράσης όπως «ερεθίζομαι πολύ με αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις» εάν ο εν αγνοία διατελών δεν ήταν σαφής στις διατυπώσεις του. Και αναφέρονται στο κόμμα που επί των ημερών του, σε μια αποκαλυπτική επίδειξη επικίνδυνης και άφρονος εθελοδουλίας, παραχωρήθηκαν ων ουκ έστιν αριθμός νέες αμερικανικές βάσεις —δηλαδή: παραχώρηση εδάφους εντός της επικράτειας— σε συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ και μετέπειτα εκτέλεση/κοινοβουλευτική κύρωση ΝΔ, ενώ άνοιξε και ο χορός της εχθρικότητας της χώρας μας έναντι της (τότε προ εισβολής) Ρωσικής Ομοσπονδίας με την μαζική απέλαση διπλωματών. Η συγκίνηση και οι ευχαριστίες του (de facto ισόβιου και τυπικά μόνο πρώην) Πρέσβη των ΗΠΑ στον αμερικανικά ευπειθέστατο ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκινούν, καταπώς φαίνεται, τον λόγο της Νέας Δημοκρατίας. (Και εάν υπήρχε εδώ ένας εξ αριστερών σοσιαλμηδιακός στρατηγός Ρωμανός, πολιτική τερατογένεση ευτυχώς ανέφικτη, μάλλον θα σχολίαζε αυτήν την όψιμη αποσυναρμολόγηση της ΝΔ από το κάθε νι και σίγμα της Πρεσβείας ως ένδειξη όψιμου «πουτινακισμού», ειδικά εάν συνδυαστεί με το πρωθυπουργικό κλείσιμο μετεκλογικού ματιού στην Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου.)

Αλλά έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι όταν έχει καταλήξει καρικατούρα: εάν δεν υπάρχουν διαφορές στα μείζονα, καθολικά και ευρύτερα μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων πέρα από το δίλημμα ποιανού τα ΜΑΤ δέρνουν καλύτερα, του κυρίου Θεοδωρικάκου ή της κυρίας Γεροβασίλη, οι μεγάλες αυτές διαφορές πρέπει να εφευρεθούν, έστω επιτελεστικά, έστω ερήμην της πραγματικότητας.

Και εδώ ακριβώς εισέρχεται το ζήτημα των υποκλοπών στη σκηνή: καθ’ ότι ο υπαρκτός μητσοτακισμός πιάστηκε με μια γίδα στην πλάτη αρκούντως ογκωδεστέρα του συνήθους, και άρα τα παλιά εργαλεία δεν λειτουργούν, ο μηχανισμός προπαγανδιστικής διάχυσης υφίσταται διάσειση. Πάνω στο χάος των απανωτών χαστουκιών του μείζονος διεθνούς τύπου για σκάνδαλο, αυταρχισμό, φίμωση του τύπου, ενώπιον της εσωκομματικής αμφισβήτησης από πρόσωπα τοτέμ και ταμπού για την κυβερνώσα παράταξη, της αυτοτοποθέτησης των δελφίνων σε θέση μάχης, του στριμώγματος από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, του φόβου και του τρόμου για το τι περαιτέρω αποκαλύψεις τέξεται η επιούσα —ήδη προαναγγελθείσες από την εφημερίδα «Καθημερινή»— η μόνη επιλογή ενός προπαγανδιστικού μηχανισμού με επικεφαλής στρατηγούς-διάνοιες του διαδικτυακού πολέμου όπως ο ιεροσολυμίτης Νίκος Ρωμανός είναι το να επιρρωνύουν, αγγλιστί το doubling down και το upping the ante, κατοχυρώνοντας νέα ύψη και βάθη αυτογελοιοποίησης. Το να βρεθεί πρώτο θέμα σε ολόκληρο το κονσόρτιο της λίστας Πέτσα η (εν προκειμένω πολιτικά εντελώς ανώδυνη, και αποκλειστικά μόνο γι’ αυτό καταδικαστέα) σάτιρα του «τσολιά» ως τεκμήριο της ερεβώδους τοξικότητας και της… γεωπολιτικής επικινδυνότητας. Για να το πούμε με παρρησία, το καπίστρι άπαξ και κοπεί, επισκευάζεται δύσκολα.

Μολαταύτα:πάνω, πίσω και πέρα από τις αλληλοκατηγορίες για «τοξικότητα», ξένες δυνάμεις, κελ ντεκαντάνς στον πολιτικό λόγο και ούτω καθεξής, ίσως να είχε νόημα το εξής ερώτημα σε εποχές πρωτοφανούς θεσμικής έκπτωσης, αυταρχικής παρακολούθησης και μετέπειτα απορρητολογίας, καλπάζουσας ακρίβειας, του μεγάλου ολιγαρχικού ριφιφί με την ενέργεια — εάν, τουλάχιστον, το έθετε ένας συγκριτικά αμερόληπτος, σώφρων και νηφάλιος παρατηρητής: μήπως, εν τέλει, όντως гамиетаи;

Ο Σωτήρης Μητραλέξης είναι συνδιευθυντής του mέta (www.metacpc.org), του Κέντρου Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού του ΜέΡΑ25